بر خلاف پرورش ماهی تنوع گونه در میگو پروری نسبتا ناچیز است. مهمترین گونه‌های پرورشی عبارتند از میگوی ببری سیاه[۲۱] و میگوی سفید غربی[۲۲]. در حالی که پرورش میگوی سفید غربی تا پایان قرن بیستم عموما به قاره آمریکا محدود می‌شد اما در چند سال اخیر این گونه به حوزه کشورهای آسیایی وارد شده و در برخی از کشورها رفته رفته به گونه غالب تبدیل می‌شود. در فهرست حدود بیست گونه پرورشی نام‌های دیگری مانند میگوی موزی[۲۳] و میگوی سفید هندی[۲۴] را می‌توان مشاهده نمود که سهم اندکی از تولید میگوی پرورشی را به خود اختصاص می­ دهند. به طورکلی تولید میگوی در جهان در سال‌های اخیر رشد قابل ملاحظه‌ای را نشان می‌دهد . توسعه این صنعت نه تنها به دلیل افزایش تولید پرورش دهندگان و تولید کنندگان بزرگ این محصول بوده، بلکه سهم سایر کشورها در کل تولید جهانی نشان می‌دهد پرورش دهندگان جدیدی به این صنعت روی آورده اند و روز به روز به تعداد آنها افزوده می‌شود. [۱۴]
دکتر فوجی ناگا, دانشمند ژاپنی، به عنوان پدر پرورش میگوی جهان شناخته می‌شود. وی در سال ۱۹۳۳ برای اولین بار میگو را در تانک وادار به تخم‌ریزی نمود و در سال ۱۹۴۰ موفق به پرورش میگو, تا اندازه تجاری, در شرایط مصنوعی (تانک) گردید. [۱۶]

در منطقه خلیج فارس در کویت تحقیقات در زمینه تکثیر و پرورش میگو بوسیله دکتر یوشیما اینوموتو، محقق ژاپنی، از نوامبر ۱۹۶۹ تا اکتبر ۱۹۷۰ بنا به دعوت انستیتو علمی و تحقیقاتی کویت انجام گرفت. [۱۶]
از سال ۱۹۸۰ تا سال ۲۰۰۴ میزان صید میگو از دریا ۳/۲ برابر شده در حالی که پرورش میگو در همین مدت ۳۴ برابر گردیده است. آمار فائو نشان می‌دهد که تولید میگوی پرورشی از ۹۱۷۳۱۵ تن در سال ۱۹۹۶ به ۳۱۴۶۹۱۸ تن در سال ۲۰۰۶ رسیده است. عمده‌ترین کشورهای تولید کننده میگوی پرورشی در جهان و درصد تولید آنها در سال ۲۰۰۶ به ترتیب عبارتند از: چین ۳۹%، تایلند ۱۶%، ویتنام ۱۱%، اندونزی ۱۱%، هند ۴%، مکزیک ۴% و برزیل ۲%.[۱۶]
در سال ۲۰۰۵ میگوی پا سفید غربی[۲۵] با تولید ۱۱۹۳۲۴۸ تن و ۴/۵۶ درصد, مونودون با ۷۱۰۸۰۶ تن و ۳۳٫۵۹ درصد و میگوی موزی با تولید ۸۱۱۰۵ تن و ۳٫۸۳ درصد, سهم عمده‌ای را در تولید جهانی آبزی پروری دارا بوده‌اند. این نسبت در سال ۲۰۰۶ به تولید ۲۱۲۸۸۲۵ تن و ۶۷٫۶ درصدی وانامی, ۶۴۵۴۰۸ تن و ۲۰٫۵ درصد مونودون و ۹۶۸۳۳ تن و ۳٫۱ درصدی میگوی موزی رسید. نزدیک به ۸۵% تولید میگوی وانامی، طی این سال‌ها مربوط به مناطق آسیایی است که این میگو گونه بومی آنجا نمی‌باشد. [۱۶]
پرورش میگوی وانامی در کشورهای جنوب شرق آسیا از سال‌های آغازین دهه ۱۹۹۰ آغاز شد و به سرعت رشد کرد. این روند ادامه دارد و در بسیاری از نقاط جهان میگوی وانامی جایگزین میگوی مونودون شده است. تولید میگوی مونودون از سال ۱۹۹۳ تا ۲۰۰۵ یک و نیم برابر شده ولی تولید میگوی وانامی در همین مقطع ۷/۱۴ برابر بوده است. در مجموع تولید وانامی در سال ۲۰۰۵، ۶۸/۱ برابر مونودون گزارش شده است. پرورش میگوی ایندیکوس از ۱۵۰ تن در سال ۱۹۸۰ به ۹/۱۰ هزار تن در سال ۱۹۹۴ رسید و پس از آن تا سال ۱۹۹۹ تقریبا ثابت ماند. از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۴ روند آن صعودی بوده و از ۴/۱۶ هزار تن به ۳۳ هزار تن رسیده است. [۱۶]
عمده‌ترین کشورهای تولید کننده میگوی پرورشی در جهان چین، تایلند، اندونزی، اکوادور، هند و ویتنام می‌باشند. بر اساس آمار منتشر شده از سازمان جهانی خوار و بار کشور چین در حال حاضر بزرگترین تولید کننده میگوی بوده و به این ترتیب به حاکمیت تایلند به عنوان بزرگترین تولید کننده میگوی پایان داده است. اگر چه آماری که توسط مقامات چینی در زمینه تولیدات آبزی پروری و از جمله تولید میگوی پرورشی منتشر شده به طور رسمی از سوی فائو مورد تردید قرار گرفته و تلویحا به آن خدشه وارد نموده‌اند، اما افزایش تولید در این کشور را نمی‌توان نادیده گرفت. تایلند، ویتنام و اندونزی از جمله کشورهای آسیایی هستند که در زمره بزرگترین تولیدکنندگان و طبیعتا صادرکنندگان میگوی قرار دارند. در حالی که اکوادور برای سال‌ها بزرگترین تولید کننده میگو در نیمکره غربی به شمار می‌رفت اکنون برزیل به عنوان یکی دیگر از تولید کنندگان مهم قاره آمریکا خود نمایی می‌کند. [۱۴]
نگاهی به وضعیت پرورش میگو در کشورهایی نظیر پرو و برزیل و سرمایه گذاری برای ایجاد مزارع جدید گویای این حقیقت است که علیرغم تشدید رقابت در بازار جهانی میگو کماکان تقاضا و ظرفیت مناسبی برای توسعه وجود دارد لیکن در این رقابت کشورهایی تاب مقاومت خواهند داشت که سرمایه‌گذاری‌های لازم را در زنجیره تولید از تحقیق و تولید دانش فنی تا فرآوری و بازاریابی به نحو مناسبی به اجرا گذارند. کاری که برخی از کشورهای آسیای جنوب شرقی نظیر تایلند و مالزی و حتی ویتنام از چندین سال قبل آغاز نموده و با افزایش بهره‌وری مزارع و کاهش هزینه‌های تولید در میدان رقابت با دیگر تولید کنندگان کماکان گوی سبقت را می‌ربایند. [۱۴]
نمودار ۲- ۱ میزان تولید میگو (صید شده و پرورشی ) در جهان [۱۵]
۲-۶-۲ تجارت جهانی میگو
اگرچه میزان تولید جهانی میگو به میلیون‌ها تن در سال بالغ می‌گردد اما بخش عمده آن در داخل کشورهای تولید کننده مصرف شده و میزان میگویی که به بازارهای جهانی وارد می‌شود تنها در حدود ۳۵% کل تولید است. در سال‌های اخیر کشورهای ژاپن، آمریکا و ده کشور عضو اتحادیه اروپا وارد‌کنندگان اصلی میگو بوده‌اند. ارزش کل واردات میگو توسط کشورهای عمده تولید کننده بیش از میلیاردها دلار برآورد شده است که بیشترین میزان آن تنها به دو کشور آمریکا و ژاپن تعلق دارد. برآوردها نشان می‌دهد که علیرغم ثبات و یا سیر نزولی قیمت‌ها در بازارهای مصرف، میزان تولید میگوی سالانه به طور متوسط با ۱۲ تا ۱۵ درصد افزایش روبرو خواهد بود.[۱۷]

شکل ۲- ۱ میزان واردات میگو در جهان[۱۵]
۲-۷ بررسی صنعت میگو در ایران
مروری بر تاریخچه صنعت میگو: صید میگو از دیرباز در ایران رایج بوده است و به گفته برخی دست اندرکاران صید و پرورش میگو، خلیج فارس و دریای عمان از مناطق مستعد برای تولید میگو هستند. به گفته آنان، وجود سواحل غیر قابل کشت و شوره زار این مناطق شرایط بسیار مناسب و اقتصادی را برای توسعه این صنعت فراهم کرده است. [۱۴]
اگرچه شمار تجربیات ایران در زمینه تکثیر و پرورش میگو از تعداد انگشتان یک دست کمتر بود، در اولین برنامه توسعه دستیابی به تولید ۱۰ هزار تن میگوی پرورشی در سال پایانی برنامه هدف گذاری گردید. با کوشش‌های انجام شده و بهره‌گیری از همکاری‌های فنی سازمان‌های بین المللی، در طی این برنامه تنها بخشی از مطالعات فنی و شناخت اراضی مناسب توسعه انجام پذیرفت. تکثیر و پرورش آزمایشی انواع میگوهای بومی ( میگوی موزی، ببری سبز[۲۶] (، ‌میگوی سفید هندی و میگوی سرتیز[۲۷] و تجربه پرورش میگوی غیر بومی ( ببری سیاه ) و شناخت اراضی مستعد توسعه از جمله اقدامات اساسی در طی سال‌های آغازین برنامه بود که با واگذاری اراضی برای احداث مزارع در استان‌های خوزستان و بوشهر و سپس هرمزگان ادامه یافت. علیرغم عدم دستیابی به اهداف کمی، در پایان این برنامه که با حمایت مستقیم دولت از قبیل ارائه خدمات کارشناسی و وام‌های با نرخ سود و کارمزد پایین پشتیبانی گردید، زیربنای توسعه پرورش میگو تا حدودی فراهم آمد. [۱۴]
این روند در طی سال‌های دوم برنامه نیز تا حدود زیادی استمرار یافت. با موفقیت نسبی مراکز تکثیر و پرورش میگو و گسترش فن‌آوری و از سوی دیگر قیمت نسبتا بالای میگو در بازارهای جهانی در دو سال پایانی برنامه بخش غیر دولتی تمایل بیشتری برای سرمایه گذاری از خود نشان داد و گسترش مزارع سرعت بیشتری به خود گرفت. در سال پایانی این برنامه میزان تولید به بیش از ۱۸۰۰ تن رسید و بستر لازم برای افزایش تولید میگوی پرورشی فراهم شد به طوری که میانگین رشد سالانه در طی دو سال اول برنامه سوم۱۰۰ درصد بود و ظرفیت‌های فیزیکی لازم برای دستیابی به اهداف کمی برنامه فراهم گردید . اما با تنزل قیمت میگو در بازارهای جهانی و کاهش قدرت رقابت صادرکنندگان ایرانی روند گسترش مزارع و تولید میگو متوقف شد و فصل جدیدی در پیش روی برنامه ریزان و تولیدکنندگان قرار گرفت. [۱۴]
۲-۷-۱ ظرفیت‌های توسعه پرورش میگو
وجود ۱۸۰۰ کیلومتر سواحل جنوبی و بخشی از ۹۰۰ کیلومتر سواحل شمالی کشور استعداد بالقوه مناسبی را برای ایجاد مزارع پرورش میگو بوجود آورده است. بر اساس مطالعات انجام شده شناخت توانمندی‌های بالقوه در چهار استان جنوبی بیش از ۱۸۰۰۰۰ هکتار اراضی مستعد برای ایجاد مزارع پرورش میگو وجود دارد که به معنای امکان ایجاد ۹۵۰۰۰ هکتار استخر و امکان تولید سالانه ۲۸۵۰۰۰ تن میگو است. وجود چند هزار هکتار اراضی مستعد در سواحل دریای خزر ( استان گلستان) را نیز نمی توان نادیده گرفت. [۱۴]

استان

مساحت کل اراضی شناسایی شده(هکتار)

مساحت کل مزارع قابل احداث(هکتار)

سطح زیر کشت مفید
( هکتار)

تولید قابل پیش بینی
( تن)

میزان اشتغال
(نفر)

سیستان

۴۵۰۰۰

۳۲۰۰۰

۲۴۰۰۰

۷۲۰۰۰

۳۲۰۰۰

هرمزگان

۵۴۰۰۰

۳۸۰۰۰

۲۸۰۰۰

۸۵۰۰۰

۳۸۰۰۰

خوزستان

۳۳۰۰۰

۲۵۰۰۰

۱۸۰۰۰

موضوعات: بدون موضوع  لینک ثابت


فرم در حال بارگذاری ...