حسینی، ضیاءالدین. “رمزگردانی، نشانه برجسته‌سازی در دوزبانگی”. نامه فرهنگ. دوره ۳. س ۹. ش ۴. ۱۳۷۸، ص ۷۸ـ۸۳ .
قاعده‌های حاکم بر رمزگردانی در چهارچوب دستور؛ فرضیه درباره رمزگردانی در میان ایرانیان مقیم ایالت متحده در گفتگو به زبان فارسی؛ نمونه‌هایی از رمزگردانی‌های درون جمله‌ای و میان جمله‌ای.
حسینی، عبدالحمید. “پسوند در گویش مکریان”. نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تبریز. س۲۳. ش۱ـ۴. پیاپی ۹۷ـ۱۰۰. ۱۳۵۰، ص ۲۱۰ـ۲۲۹.
پسوند؛ توضیح؛ مثال.
ــــــ .”پیشوند افعال در گویش مکریان”. نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تبریز. ش ۳ـ۴. پیاپی ۹۵ـ۹۶. پاییزـ زمستان ۱۳۴۹، ص ۳۹۸ـ۴۱۹.
الف) پیشوندهای بسیط ب) پیشوندهای مرکب
ــــــ . “توضیحاتی درباره مقاله پسوند در گویش مکریان”. نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی تبریز. س۲۵. پیاپی۱۰۶. تابستان ۱۳۵۲، ص ۲۶۰ـ۲۶۶.
تصحیح دو اشتباه؛ تتم‍ّه.
حق‌بین، فریده. “بررسی میزان طبیعی‌بودن نظام تصریفی زبان فارسی برمبنای نظریه صرف طبیعی”. زبان و ادب، مجله دانشکده ادبیات فارسی و زبان‌های خارجی دانشگاه علامه طباطبایی. س۲. ش۹ـ۱۰. پاییزـ زمستان ۱۳۷۸، ص ۷۵ـ ۹۵.
۱ـ ملاک طبیعی‌بودن در نظریه صرف طبیعی ۲ـ ساخت‌واژه تصریفی: اسم و مقوله شمار، صفت و مقوله تفضیلی و عالی، عدد اصلی و نشانه‌های ترتیبی، فعل و وندهای تصریفی.
ــــــ . “زیرساخت متعدی و روساخت‌های نامتعدی”، ارائه شده در نخستین هم‌اندیشی دستور زبان فارسی (تهران، ۲۸ـ۲۹ بهمن‌ماه ۱۳۸۲).*
ــــــ . “نگرشی بر فرضیه قاموس‌گرایی در چارچوب دستور گسترده معیار”. مجله علمی پژوهشی علوم انسانی دانشگاه الزهراء. س۴. ش۱۱ـ۱۲. ۱۳۷۳، ص ۱۰۷ـ۱۱۹.
۱ـ دستور گسترده معیار ۲ـ روش‌های تحلیل واژگانی ۳ـ سطوح کارآیی ۴ـ محتوای واژگان.
حق‌شناس، علی‌محمد. مقالات ادبی، زبان شناختی: “آشنایی با زبان شناسی همگانی”. تهران: نیلوفر، ۱۳۷۰، ص ۲۱۷ـ۲۳۷.
۱ـ پیشینه ۲ـ پیدایش ۳ـ گسترش.
ــــــ . “آشنایی و اکنون شناخت، در زمینه زبان شناسی همگانی” [نقد کتاب “مبانی زبان شناسی و کاربرد آن در زبان فارسی”، اثر ابوالحسن نجفی]. نشردانش. س۲. ش۳. فروردین‌ـ اردیبهشت ۱۳۶۱، ص ۵۷ـ۶۵.
ــــــ . مقالات ادبی، زبان شناختی: “بلوای واژه‌سازی”. تهران: نیلوفر، ۱۳۷۰، ص ۲۳۹ـ۲۵۳.
دلایل مخالفان نوآوری زبانی و شرح مسایل آن‌ها.
ــــــ . “دستگاه‌های چندگانه مصوت در زبان فارسی”. مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی تهران (جشن‌نامه استاد محمدمقدم). س۲۳. ش۴. زمستان ۱۳۵۵، ص ۸۲ـ۹۹؛ نیز در: علی‌محمد حق‌شناس. مقالات ادبی، زبان شناختی. تهران: نیلوفر، ۱۳۷۰، ص ۲۸۵ـ۳۰۳.
ملاحظات نظری؛ ویژگی کلی واج‌شناسی فونمیک؛ ویژگی واج‌شناسی چندنظامی؛ توصیف مصوت‌های فارسی؛ هجاهای فارسی؛ واژه‌های فارسی؛ واحدهای زنجیری؛ واحدهای واجی.
ــــــ . “نقش‌های دوگانه همزه در ساخت آوایی زبان فارسی”. پژوهش‌نامه فرهنگستان زبان ایران. ش۳. آبان ۱۳۵۷، ص۲۳ـ۵۷؛ نیز: در کنگره تحقیقات ایرانی (تبریز، ۱ـ۹ شهریورماه ۱۳۵۴)، مجموعه سخنرانی ششمین کنگره تحقیقات ایرانی. زیرنظر ناصر بقایی و اکبر بهروز. تبریز: دانشگاه آذرآبادگان، ۲۵۳۷=۱۳۵۷، ج۲، ص ۱۰۷ـ۱۳۲؛ نیز در: علی محمد حق‌شناس. مقالات ادبی، زبان شناختی. تهران: نیلوفر، ۱۳۷۰، ص ۲۵۷ـ۲۸۳.
۱ـ ملاحظات نظری ۲ـ ملاحظات آوایی در مورد هجا و همزه در فارسی ۳ـ همزه از دیدگاه واج‌شناسی یک نظامی ۴ـ همزه از دیدگاه واج‌شناسی چند نظامی.
ــــــ . “وام‌گیری و پیامدهای صرفی و واژگانی آن”، در سخنرانی‌های سمینار نگارش فارسی (تهران، ۱۱ـ۱۴ شهریورماه ۱۳۶۳)، زبان فارسی، زبان علم (مجموعه سخنرانی‌های دومین سمینار نگارش فارسی). ‍[تهران]: مرکز نشر دانشگاهی، ۱۳۶۵، ص ۱۲۹ـ۱۳۰.
پنج راه برای چاره کمبود واژه در زبان فارسی؛ شرایط مناسب واژه‌سازی از جمله؛ راه رهایی فارسی از زنگارزدایی و نازایی صرفی.

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

ــــــ . “همزه در زبان و خط فارسی”، در کنفرانس زبان شناسی نظری و کاربردی (تهران، ۲۳ـ۲۵ اسفندماه ۱۳۷۹)، مجموعه مقالات چهارمین کنفرانس زبان شناسی نظری و کاربردی. به‌کوشش علی میرعمادی، زیرنظر معاونت پژوهشی. تهران: دانشگاه علامه طباطبایی، ۱۳۷۹، ج۱، ص۱۵۱ـ۱۶۳؛ نیز: مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تربیت معلم. دوره جدید. س۳. ش۹ـ۱۱. تابستان، پاییز، زمستان ۱۳۷۴، ص ۲۲ـ۳۶.
همزه در آواشناسی فارسی؛ همزه در واج‌شناسی فارسی؛ همزه در الفبای فارسی.
حقوقی، عسگر. “خصوصیات دستوری و شیوه املایی تفسیر ابوالفتوح رازی”، در جلسات سخنرانی و بحث درباره زبان فارسی (آبان ماه ۱۳۵۱)، سخنرانی‌های سومین دوره جلسات سخنرانی و بحث درباره زبان فارسی. تهران: اداره کل نگارش وزارت فرهنگ و هنر، ۱۳۵۳، ص ۳۴ـ۴۴.
دو مورد ازنکته‌های دستوری تفسیر ابوالفتوح رازی.
حکمت، عذرا.”کاف” ‍[ نقد مقاله احمدکسروی پیرامون کاف]. ارمغان. س۱۲. ش۹. آذر ۱۳۱۰، ص ۶۱۰ـ۶۲۳.
حمید رفیعی، محمدعلی. “بپرهیزید تا جایی که بتوانید از ابهام کژتابی” [نقد مقاله “کژتابی زبان” اثر بهاءالدین خرمشاهی]. کیهان فرهنگی. س۶. ش۴. پیاپی۶۴. تیر ۱۳۶۸، ص ۳۰ـ۳۲.
حمیدیان، سعید. “بازهم «باز» (سخنی درباره حرف اضافه کهن)”. نشردانش. س۱۹. ش۱. پیاپی۱۰۰. بهار۱۳۸۱، ص ۵۳ـ۵۸.
صورت کهن حرف اضافه “باز”؛ نخستین نظرها درباره حرف اضافه «باز».
ــــــ . “درباب مقاله مهین‌دخت صدیقیان تحت عنوان «استعمال اسم به‌جای صفت»” [نقد و بررسی]. سخن. دوره۲۶. ش۱. آبان ۲۵۳۶=۱۳۵۶، ص ۸۲ـ۸۵ .
حیدری ملایری، محمد. “بحثی درباره صرف فعل در زبان علمی فارسی”. کتاب امروز (ویژه مینوی). پاییز ۱۳۵۲. دفتر ششم، ص ۴۵ـ۴۸.
آزمون اصطلاح‌شناسی؛ اهمیت مصدر بسیط؛ خصوصیت ذاتی؛ خویشاوندان فارسی.
خ، ا. “واژگان زبان فارسی” [معرفی و نقد اثر محسن ابوالقاسمی]. نامه فرهنگستان. دوره ۵. ش۲. پیاپی۱۸. مهر۱۳۸۰، ص ۲۱۳ـ۲۱۴.
خالقی مطلق، جلال. “چهل ویک نکته از شاهنامه”، در: نامواره دکتر محمود افشار. به‌کوشش ایرج افشار، با همکاری کریم اصفهانیان. تهران: بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار یزدی، ۱۳۶۶، ج ۳، ص ۱۸۲۸ـ۱۸۵۶.
شامل هفت نکته پراکنده دستوری.
ــــــ . “سرگذشت زبان فارسی”. ایرانشناسی. بتسدا، آمریکا. س۱. ش۱. بهار ۱۳۶۸، ص ۷۶ـ۸۷ .
قلمرو زبان پارسی باستان و مادی و پارتی‌ باستان؛ نظریه‌ دانش زبان شناسی درباره خاستگاه زبان فارسی دری؛ سبک فارسی سده چهارم هجری.
خانلری، پرویز [ناتل خانلری]. زبان شناسی و زبان فارسی: “است ـ هست”. تهران: امیرکبیر، ۱۳۴۳، ص۳۷۷ـ۳۸۰.
تأکید در اسناد؛ چند مثال از شعر گذشتگان.
ــــــ . “انواع زبان‌ها”. سخن. دوره ۱۹. ش۴. شهریور ۱۳۴۸، ص۳۷۹ـ۳۸۹.
زبان‌های تک‌هجایی؛ زبان‌های پیوندی؛ زبان‌های صرفی؛ خانواده‌های اصلی و مهم زبان بشری.
ــــــ . “زبان شناسی و زبان فارسی: “او، او، او”. تهران: امیرکبیر، ۱۳۴۳، ص۳۴۳ـ۳۴۶.
رابطه ضمیر شخصی و صیغه افعال در زبان‌های انگلیسی، فرانسه و فارسی، کاربرد ضمیر منفصل در صیغه مفرد غایب.
ــــــ . “اوـ او، او، نکته‌ای از دستورزبان فارسی”. سخن. دوره۴. ش۵. فروردین ۱۳۳۲، ص ۴۳۶ـ۴۳۷.
(این مقاله با عنوان دیگری در کتاب “زبان شناسی و زبان فارسی” از همین مؤلف از انتشارات امیرکبیر چاپ شده است.)
ــــــ . زبان شناسی و زبان فارسی: “باید، بایست، بایستی”. تهران: امیرکبیر، ۱۳۴۳، ص۳۵۲ـ۳۶۵.
بایستن در پهلوی و فارسی دری؛ صیغه‌های گوناگون بایستی در زمان‌های ماضی و مضارع؛ فعل تابع بایستن.
ــــــ . “باید فارسی آموخت: بر علیه”. سخن. س۱. ش۶. آبان ۱۳۲۲، ص۲۹۹.
معنی و معادل غلط “برعلیه”؛ ذکر یک شاهد درست در ادبیات فارسی.