۳-بیست درصد (۲۰%) به حساب خود محکوم برای مخارج ضروری پرداخت می‌شود.

۴-پنج درصد (۵%) برای جبران خسارت و حوادث ناشی از کار بر اساس قرارداد فی مابین سازمان و محکومان شاغل اختصاص داده خواهد شد.

تبصره ـ در صورتی که محکوم فاقد عائله تحت تکفل باشد مبلغ ۵۰ % دستمزد ذکر شده در بند (۱) نیز به حساب خود وی واریز می‌گردد.»

بدین ترتیب هم فرد به بیگاری کشیده نمی شود ، هم زندگی افراد تحت تکلّف و همچنین آینده آنان تضمین می‌گردد وبه علاوه می توان از این طریق نحوه صحیح استفاده و برنامه ریزی برای بهره مندی از درآمد را به فرد آموزش داد تا در آینده با اسراف عایدی و مشکلات اقتصادی ناشی از آن رو به رو نشوند.

گفتار سوّم : پادگان های آموزشی در آمریکا

کشور آمریکا از جمله ممالکی محسوب می شود که همواره به جهت آمار بسیار بالای زندانیان خود ، صاحب‌نظران و مسئولین را وا می داشته تا به فکر تغییر در روش مجازات حبس و تبدیل آن به مجازاتی کارآمد و کم هزینه تر باشند.یکی از این شیوه ها استفاده از اردوگاه هایی بوده است که ضمن اینکه مخارج و معایب زندان را ندارد، می توانندعاملی برای کسب درآمد محسوب گردند ویا سبب درمان اعتیاد فرد معتادی که البتّه تعدادشان نیز کم نیست ، می‌شوند. این شیوه شباهت های زیادی به زندان دارد امّا از بسیاری جهات بر آن برتری دارد و آثار منفی حبس در زندان ها را از بین برده است.

در این گفتار به بررّسی بیشتر این شیوه می پردازیم.

بند اوّل : تعریف پادگان های آموزشی در حقوق کیفری آمریکا

پادگان های آموزشی یا کمپ های اصلاحی ^[۳۷]،یک نوع تسهیلات شبه نظامی محسوب می‌شوند که مجرمین جوان و کم خطر و معمولأ افرادی که به حبس از سه ماه تا شش ماه محکوم می‌گردند می‌توانند از این تسهیلات استفاده نمایند. این افراد به محض ورود ملزم به شرکت در آموزش های سخت و منظم فیزیکی و شبه نظامی می‌شوند. در این مراکز قوانین سختگیرانه ای حکم فرما است و نظارت های دقیقی بر رفتار و کردار افراد اعمال می‌گردد. افراد در این مراکز با این که دقیقاً زندانی محسوب نمی شوند امّا در عمل مجبور به انجام تمامی دستوراتی هستند که برای آن ها صادر می شود حتّی زمان دقیق خوردن ، خوابیدن وهر کار دیگری از قبل تعیین شده است. این مراکز به دنبال این هستند تا در پایان دوره بتوانند از فرد شخصیّت جدیدی بسازند و او را به زندگی تازه ای وارد کنند.^[۳۸]

بند دوّم :تاریخچه پادگان های آموزشی

کمپ های اصلاحی در آمریکا در مدّت زمانی بسیار کوتاه، سه نسل را پشت سر گذاشته است. نسل اوّل و دوره شکوفایی پادگان ها در اواخر دهه ۱۹۸۰ و اوایل دهه ۱۹۹۰ بود. سال ۱۹۹۵ ،مجموعاً ۷۵ پادگان اصلاحی مخصوص بزرگسالان ،۳۰ پادگان برای نوجوانان و ۱۸ پادگان در داخل زندان های محلّی ایجاد شده بود که به شدّت قوانین سختگیرانه داشت. تأکید نسل دوم این پادگان ها بر اصلاح فرد ، درمان اعتیاد به مواد مخدّر با الکل و آموزش خدمات داوطلبانه بوده است. گاهی این برنامه ها با برنامه های آزادی زودتر از موعد که با نظارت الکترونیک و حبس خانگی همراه بود ترکیب می شدند. پادگان های مخصوص زنان نیز به وجود آمد که بسیار بحث برانگیز بودند زیرا گفته می شد زنان توانایی گذراندن دوره های مشکل نظامی را ندارند. نسل سوم مربوط به انتهای دهه ۱۹۹۰ می‌باشد که دوره افول این مراکز به حساب می‌آید. در این دوران تعداد پادگان ها به شدّت کاهش یافت و نزدیک به یک سوّم ایالات آن ها را تعطیل کردند و تعداد افراد مشمول نیز به ۳۰ درصد کاهش یافت.^[۳۹]

بند سوّم : پادگان های آموزشی در قوانین کنونی

کمپ های اصلاحی کنونی ایالات متحده، در اصل اجرا کننده برنامه هایی هستند که شبیه آموزش های پایه ای نظامی هستند که شامل فعالیّت های مختلف فیزیکی ، تمرین نظامی و شرکت در مراسم ها، کارهای یدی و… می‌باشند. در این کمپ ها قوانین بسیار سختگیرانه ای وجود دارد که هدفش در هم شکستن مقاومت افراد در برابر ایجاد تغییرات اساسی در خصوصیّات معتادان و آموزش پذیر کردن آن ها است. این پادگان های اصلاحی سه هدف عمده را دنبال می‌کنند:۱-کاهش نرخ تکرار جرم ۲-کاهش جمعیّت زندانها ۳-کاهش هزینه ها که البتّه خیلی هم در دستیابی ‌به این اهداف مفید واقع نمی شوند بدین سبب امروزه تعداد آن ها شدیداًً کاهش یافته است.^[۴۰]

این نوع از پادگان های اصلاحی به دو دسته تقسیم می‌شوند. دسته اوّل متعلّق به بزرگسالان و دسته دوّم از آن نوجوانان است. تفاوت عمده این دو نیز در میزان کارها و فعّالیّت های اجباری است که افراد در آن ها باید دائماً انجام دهند. بدین معنا که پادگان های نوجوانان نسبت به بزرگسالان سختگیری ها و الزامات کمتری دارند. حتّی درمیان پادگان های هم نوع نیز از نظر دستورات و اقدامات الزامی تفاوت وجود دارد و بعضی از پادگان ها سختگیری های بیشتری اعمال می نمایند.^[۴۱]

در میان زندان های فدرال آمریکا چیزی شبیه ‌به این کمپ ها به چشم می‌خورد که به آن ها زندان های اردوگاهی فدرال^[۴۲] می‌گویند.

بند چهارم : زندان های اردوگاهی فدرال

این اردوگاه ها از کمترین سطح محافظتی و مأمورین مراقبتی برخوردار هستند و تنها افرادی به آنجا فرستاده می‌شوند که کم خطر ترین محکومین باشند و بتوان به آن ها اعتماد کرد.این کمپ ها فاقد دیوار و حصار هستند امّا با این حال افراد مجاز به ترک محدوده اردوگاه نیستند و در صورت ترک یا به مدّت زمان محکومیّتشان افزوده می شود و یا اینکه باید ما بقی مدّت را در زندان های عادی سپری نمایند. افراد در این مکان ها به یکسری مشاغل خاص گمارده می‌شوند که البتّه اکثرشان کارهای جاری اردوگاه مثل آشپزی و نظافت است. امّا با توجه به سواد و توانایی‌های آن ها مشاغل دیگری مثل انجام کارهای رایانه ای یا تولیدات هم به آن ها سپرده می شود.^[۴۳]

محکومین در ازای فعّالیّتی که انجام می‌دهند دستمزد دریافت می‌کنند که مبلغ آن به حسابی ریخته می شود که اعضای خانواده فرد نیز قادر به برداشت از آن هستند.^[۴۴]

زمانی که شخصی وارد این مکان ها می شود ابتدا در یکی از دسته های دارای تحصیلات دیپلم و بالاتر و یا پایین تر از دیپلم قرار می گیرند و سپس بر اساس آن در ‌گروه‌های آموزشی مشخّص وارد می‌شوند و ۲۴۰ ساعت آموزش اجباری را پشت سر می‌گذارند. که شامل سواد آموزی ، یادگیری زبان دوم ،آشنایی با رایانه ، آموزش های روانشناسی ، اطلاعات علمی و.. می شود. بعد از گذشت این مدّت، اگر فرد مایل باشد می‌تواند به آموزش خود ادامه دهد امّا دیگر جنبه اجباری ندارد. همچنین امکان استفاده از کتابخانه و سالن ورزشی نیز وجود دارد.تمامی معتادان هم موظّف به سپری کردن دوره های ترک اعتیاد هستند و بعد از ترک اعتیاد مرتباً از آن ها آزمایش به عمل می‌آید و در صورت مثبت بودن آزمایش اقدامات لازم دیگری به مورد اجرا گذاشته خواهد شد.^[۴۵]

گفتار چهارم : مراکز درمانی آمریکا