حروف اضافه در زبان فارسی باستان و زبان اوستایی؛ حروف اضافه در فارسی دری.
ــــــ . پنج گفتار در دستور تاریخی زبان فارسی: “پیشوندهای نام‌ساز”. بابل. کتابسرای بابل، ۱۳۶۷، ص ۶۹ـ۹۰.
دو دسته از پیشوندهای نام‌ساز فارسی باستان؛ تحول پیشوندهای نام‌ساز از فارسی باستان به میانه؛ گونه‌های پیشوندهای نام‌ساز در فارسی نو.
ــــــ . “تاریخ زبان فارسی”. آشنا. س۳. ش۱۱. خرداد ـ تیر ۱۳۷۲، ص ۲۲ـ۳۰؛ ش۱۲. مرداد ـ شهریور ۱۳۷۲، ص ۲۲ـ۳۴؛ ش۱۳. مهرـ آبان ۱۳۷۲، ص ۱۲ـ۲۶.
سکایی؛ مادی؛ فارسی باستان؛ اوستایی/ زبان فارسی در دوره میانه؛ زبان‌های ایرانی میانه/ زبان فارسی در دوره جدید؛ زبان‌های ایرانی جدید؛ ساخت فارسی دری؛ الفبای فارسی دری؛ واژگان فارسی دری.
ــــــ . پنج گفتار در دستور تاریخی. “تحول معنی واژه در زبان فارسی”. بابل: کتابسرای بابل، ۱۳۶۷، ص ۲۵ـ۵۹.
مقدمات؛ ۱ـ راه‌های دگرگونی معنی واژه ۲ـ علت‌های دگرگونی معنی واژه.
ــــــ .”دربارهزبان فارسی”. سخن. دوره ۱۸. ش۱۱ـ۱۲. فروردین ۱۳۴۸، ص ۱۱۴۸ـ۱۱۵۲؛ دوره۱۹.ش۱. خرداد ۱۳۴۸، ص ۳۴ـ۴۳؛ ش۲. تیر ۱۳۴۸، ص ۱۷۴ـ۱۸۲؛ ش۳. مرداد ۱۳۴۸، ص ۳۲۸ـ۳۳۳؛ ش۴. شهریور۱۳۴۸، ص۴۴۵ـ۴۴۶؛ ش ۵ـ۶. مهر ۱۳۴۸، ص ۵۴۴ـ۵۵۰.
۱ـ درجات صفت در فارسی باستان، میانه و فارسی نو/ ۲ـ پیشوندهای نام‌ساز و انواع دوگانه آن:/ پیشوندهای دسته نخست؛ پیشوندهای دسته دوم/ پسوندهای فارسی نو و انواع دوگانه آن: ۱ـ برخی از پیشوندهای دسته نخست/ برخی از پسوندهای دسته دوم/ ادامه مبحث پسوندهای دسته دوم.
ــــــ . پنج گفتار در دستور تاریخی زبان فارسی: ‌”درجات صفات”. بابل: کتابسرای بابل، ۱۳۶۷، ص ۶۱ـ۶۷.
ساخت صفت برتر و برترین در فارسی باستان؛ صفات در فارسی میانه؛ انواع دوگانه صفات برتر در فارسی نو.
ــــــ . همان: “ده، دهی، دهید، دهاد، دهاده”[نقد اثر جمشید سروشیار]، ص ۹۱ـ۹۵؛ نیز: سخن. دوره ۲۳. ش۲. دی ۱۳۵۲، ص ۱۵۴ـ۱۵۶.
واژه “ده”و مسایل مربوط به آن در زبان‌های باستان، میانه و دری.
ــــــ . پنج گفتار در دستور زبان فارسی: “فعل آغازی”. بابل: کتابسرای بابل، ۱۳۶۷، ص ۵ـ۲۴.
فعل آغازی در ایرانی باستان؛ در ایرانی میانه؛ در فارسی دری.
ــــــ . “فعل تمنایی در فارسی دری”. مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی تهران. س۳۲. ش۱ـ۴. پیاپی ۱۲۹ـ۱۳۲. ۱۳۷۳، ص ۱ـ۸ .
وجه تمنایی در فارسی باستان و اوستایی؛ وجه تمنایی در فارسی میانه و پهلوی اشکانی، کاربرد وجه تمنایی در فارسی دری.
ــــــ . “فعل دعایی در زبان فارسی”، در: یادنامه دکتر احمد تفضلی. به‌کوشش علی‌اشرف صادقی. تهران: سخن، ۱۳۷۹، ص ۶۱ـ۶۶.
الف ـ صرف: ساخت فعل دعایی در فارسی دری ب ـ نحو: کاربرد فعل التزامی در ایران باستان کاربرد فعل التزامی در ایرانی میانه غربی، کاربرد فعل دعایی در فارسی.
ــــــ . “قیاس”. مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه فردوسی مشهد. س۲۲. ش۱. پیاپی ۸۴ . بهار ۱۳۶۸، ص ۴۳ـ۷۸.
تعریف قیاس؛ تغییرات کلمات فارسی دری به قیاس فارسی میانه و باستان؛ زبان فارسی به قیاس زبان عربی.
ــــــ . “لغات خاص و لغات عام”. مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی تهران. س۲۸. ش۳ـ۴. پیاپی ۱۱۵ـ۱۱۶. پاییز ـ زمستان ۱۳۶۹، ص ۹۶ـ۱۰۲.
کاربرد لغات خاص در طول عمر خود؛ کاربرد لغات عام در طول عمر خود.
ــــــ . “مشجر”. مجله دانشکده ادبیات و علوم انسانی تهران. س۲۷. ش۱ـ۲. پیاپی ۱۰۹ـ۱۱۰. بهار‌ـ تابستان ۱۳۶۸، ص ۹۴ـ۹۶.
مشجر از نظر جلال‌الدین سیوطی و برخی زبان شناسان.
ــــــ . “منقول و مرتجل، مترادف و مشترک”. آشنا. س۶. ش۳۵. تابستان ۱۳۷۶، ص ۸۴ـ۹۸.
منقول و انواع سه‌گانه آن؛ مرتجل و انواع چهارگانه آن؛ مترادف و سه استفاده نادرست آن؛ مشترک و دو راه به وجود آمدن آن.
ــــــ . “یادداشت‌های دستوری و لغوی”، در: قافله‌سالار سخن خانلری. تهران: البرز، ۱۳۷۰، ص ۱۷ـ۲۵.
۱ـ فعل دعا در فارسی میانه ترفانی و پهلوی اشکانی ترفانی ۲ـ صفت فاعلی مرکب ‌مرخم.
ابومحبوب، احمد. “ساختار زبان شعر امروز”[نقد اثر مصطفی علی‌پور]. کتاب ماه، ادبیات و فلسفه. س۳. ش۵ـ۶. فروردین ۱۳۷۹، ص ۳۲ـ۳۵.
ابهری، کاظم. “بهره‌گیری از کامپیوتر برای ساختن واژه‌های علمی و فنی فارسی”، در سمینار زبان فارسی زبان علم (۲۸ـ۳۰ اردیبهشت ماه ۱۳۷۰)، مجموعه مقالات سمینار زبان فارسی و زبان علم. زیر نظر علی کافی. تهران: مرکز نشر دانشگاهی، ۱۳۷۲، ص ۴۹۰ـ۵۰۲.

( اینجا فقط تکه ای از متن پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

چرا واژه‌سازی با کامپیوتر؛ نمونه‌هایی از واژه‌سازی با کامپیوتر: الف ـ ترکیب اسمها و ماده فعل‌ها ب ـ ترکیب با پسوندها پ ـ ترکیب با پیشوندها.
اجتماعی جندقی، کمال. “«وش» در شعر فارسی”، در: نامواره دکتر محمود افشار. به‌کوشش ایرج افشار، با همکاری کریم اصفهانیان. تهران: بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار یزدی، ۱۳۶۷، ج ۴، ص ۲۲۵۷ـ۲۲۶۱.
معانی و ترکیب‌های “وش” در شعر حافظ.
اجلالی، امین پاشا. “نقش نحوی جملات و عبارات عربی در زبان فارسی”. نشریه دانشکده ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تبریز. س۳۱. ش۲ـ۳. پیاپی ۱۲۸ـ۱۲۹. تابستان ـ پاییز ۱۳۶۲، ص ۷ـ۱۳.
۱ـ نقش نحوی عبارات عربی در جمله‌های ساده فارسی ۲ـ نقش نحوی عبارات عربی در جمله‌های مرکب.
احمدآبادی، علی. “چند پیشنهاد برای واژه‌سازی”. دانشمند. س۳۰. پیاپی ۳۴۳. اردیبهشت ۱۳۷۱، ص ۱۰۱ـ۱۰۳.
۷ دسته از مشکلات زبان فارسی در ساختن واژه‌ها.
ــــــ . “کاربرد و سودمندی دستور زبان در «تدریس ادبیات فارسی»”. رشد آموزش ادب فارسی. س۳. پیاپی ۱۱. پاییز ۱۳۶۶، ص ۱۲ـ۱۳، ۵۴.
شیوه “استقرایی” در مراحل نخستین آموزش دستور؛ نحوه استفاده از دستور در مراحل آغازین و بالاتر آموختن زبان فارسی؛ آشنایی با دستور زبان تاریخی.
ــــــ .”نوعی قید قلت ـ قیدکثرت”. فرهنگ خراسان. دوره ۶. بهمن ۱۳۴۵، ص ۲۲ـ۲۷.
اعداد نماینده کثرت در نظم و نثر کهن؛ اعداد نماینده حقیقت با مفهوم کثرت؛ اعداد در ترکیبات در جنبه اسم عام و اسم خاص؛ قیدهای مقدار دلالت‌کننده بر قلت و کثرت.
احمدی، طاهر. “آمیختگی زبان‌ها ناقض اصالت نیست” اطلاعات. ش۲۱۰۱۷. ۱۶ فروردین ۱۳۷۶، ص ۶.
جلوگیری غیرعملی ورود واژه‌های بیگانه؛ تقسیم‌بندی دستوری کلمات موجود در زبان فارسی؛ برخی واژه‌ها و اصطلاحات غیرمنطبق با دستور.
احمدی، مریم. “ناهماهنگی‌های دستوری زبان در کتاب‌های درسی”[نقد کتاب‌های آموزشی سوم اقتصاد، چهارم و اول دبیرستان]. زمان. ش۳. اسفند ۱۳۷۲، ص ۲۶ـ۲۸.
احمدی بیرجندی، احمد [احمدی]. “باز هم «را»”[نقد مقاله انتقادی محمد پروین گنابادی از کتاب “گنج سخن“]. راهنمای کتاب. س۵. ش۴ـ۵. تیرـ مرداد ۱۳۴۱، ص ۴۷۴ـ۴۷۵.
فعل جمع برای فاعل مفرد؛ “را” زاید.
ــــــ . “بحثی درباره الفاظ”. فرهنگ خراسان. س۴. ش۵ـ۶. دی۱۳۴۱، ص۲۹ـ۳۹؛ ش۷ـ۸ . اسفند ۱۳۴۱، ص ۴۲ـ۵۴.
تعریف کلمه؛ انتخاب کلمات؛ ارزش و تحولات کلمات در مبنای زمان؛ آهنگ نغمه یا کلمات/ تناسب با معنی و موقع در موضوع؛ درستی سخن؛ ایرادات سخن و کلمه.
ــــــ . “درباره درست‌نویسی”[نقد شیوه نگارش در مجله نشر دانش]. نشر دانش. س۳. ش۳. فروردین ـ اردیبهشت ۱۳۶۲، ص ۱۲۲ـ۱۲۳.
ذکر چند ایراد؛ بیان چند نکته دستوری.
ــــــ . “دستور زبان عامیانه”[نقد اثر تقی وحیدیان کامیار]. راهنمای کتاب. س۸ . ش۱. زمستان ۱۳۴۴، ص ۲۶ـ۳۰.