خاتمه
اختتام کتاب: یقول مولفه الفقیر الی الله فی الاخره و الاولی عبده محمد المدعو علم الهدی ابن محسن بن مرتضی جعله الله من المتقربین الیه زلفی. و اذا اقد نجز ما وعدنا ایراده فی هذا الکتاب منحه للابرار و تذکره لاولی الالباب. فلنختم الکلام حامدین لمسبب الاسباب وملهم الحق و الصواب فی کل باب مصلین علی خاتم الانبیاء و عترته الاصفیاء الذین اتاهم الله مفاتیح الحکمه و فصل الخطاب مستقلین من الذنوب التی قد و اجهتها اوجه الانتقام و الخطایا التی قد لاحظتها اعین الاصطلام مستغفرین من الاقول التی لا یوافقها الاعمال. من الاعمال التی تغیرت بها الاحوال. اللهم فامنن علیّ بالفرج و تطول علیّ بسهوله المخرج. و ادللنی برافتک علی سمت المنهج و ازلقنی بقدرتک عن طریق الاعوج واحمل کشف الضر عنی علی مطایا الاعجال و اصرف عنی ضیق العلائق بسعه الافضال فان کسری لا یجبره الا لطفک و حنائک وفقری لا یغنیه الا عطفک واحسانک وروعتی لا یسکنها الا امانک و ذلتی لا یعزها الا سلطانک فلا تکلنی الی غیر الوثوق بترک طرفه عین و لا تسبلنی ما انعمت به علی من التمسک بحبل الثقلین واجعل ذالک عصمه تعصم نفسی عن الجنوح الی ما سواک و صلوه تسلی قلبی عن الاخلاد و الی مالهی علی طاعتک و رضاک.
فهرست منابع و مآخذ و تصحیح
قرآن کریم.
نهج‌البلاغه.
ابی الحدید معتزلی، عبدالحمید بن. شرح نهج البلاغه. ج ۶، قم: مرعشی نجفی، ۱۴۰۴هـ.ق.
ابی فراس، ورام بن. مجموعه ورام. ج ۱، قم: مکتب فقیه، ]بی‌تا[.
بابویه قمی، ابی جعفر محمد بن علی. الفقیه. ج ۴، قم: جامعه مدرسین،۱۴۱۳هـ.ق.
تمیمی آمدی، عبدالواحد بن محمد. غرر الحکم. قم: دفتر تبلیغات، ۱۳۶۶.
شیخ طوسی. التهذیب. ج ۶ ، تهران: دارالکتب الاسلامیه، ]بی‌تا[.
حر عاملی. وسائل الشیعه. ج ۲۷، قم: مؤسسه آل‌البیت، ۱۳۶۷هـ.ق.
دیلمی. ارشاد القلوب. قم: رضی، ۱۴۱۲هـ.ق
ابی الحسن محمد بن الحسین بن موسی الموسوی البغدادی. خصائص الائمه. مشهد: آستان قدس رضوی، ۱۴۰۶هـ.ق.
سعید اهوازی، حسین بن. کتاب الزهد. ج ۲۹، ]بی‌جا[: ابوالفضل حسینیان، ۱۴۰۳هـ.ق.
حرانی، حسن بن شعبه. تحف العقول. قم: جامعه مدرسین، ۱۴۰۴هـ.ق.
شعیری، تاج‌الدین. جامع الاخبار. قم: رضی، ۱۳۶۳.
شیخ صدوق. من لا یحضره الفقیه. ج ۱، قم: جامعه مدرسین، ۱۴۱۳هـ.ق.
شیخ صدوق. کمال‌الدین. ج ۱و۶، قم: جامعه مدرسین مؤسسه نشر اسلامی،]بی‌تا[.
شیخ صدوق. معانی الاخبار. قم: جامعه مدرسین، ۱۳۶۱.
قتال نیشابوری، محمد بن حسن. روضه الواعظین. ج ۲، قم: رضی، ]بی‌تا[.
کلینی، محمد بن یعقوب. کافی. ج ۱، قم: انصاریان، ]بی‌تا[.
کلینی، محمد بن یعقوب. اصول کافی. ج ۲، ]بی‌جا[: دارالکتب الاسلامیه، ۱۳۶۵.
مجلسی، محمدباقر.. بحار الانوار. ج ۱۰، بیروت: دارالوفاء، ]بی‌تا[.
نوری، محدث. مستدرک الوسائل. ج ۳، قم: آل‌البیت، ]بی‌تا[.
Abstract
The present essay is a correction and research of principles of faithes and noble nanners book, molla mohsen feiz kashani’s compilation. This book han’t published yet and we got on to the book correction and researcn after provioling this copy. We introduced feiz kashani and his book breifly and then corrected and researched on book Unfortunately, the present books imperfect and haven’t all of beleifs and it is not clear that if the late feiz has written it or not, but it is eliminated. However the existent part is beleifs and ethics and noble manners that corrected and presented. This book which is farsi and included beleifs and ethics in safavi era founded less with such antiguity. In this research resources and references of noble verses, men of science’s narratives and sayings a are reflected follouning pages. The copies hasnait brought becanse firstly compiler’s written copy is accessible and secondly there isn’t another copy.
Key words: Feiz kashani, Priciples of faithes, Noble, Manners.
– رجوع شود به: ریاض العلماء ])بی‌جا[: ]بی‌نا[، ]بی‌تا[)، ج ۵، ص ۱۸۰؛ قصص العلماء، ])بی‌جا[: ]بی‌نا[، ]بی‌تا[)، ص ۳۲۲؛ الفوائد الرضویه ])بی‌جا[: ]بی‌نا[، ]بی‌تا[)، ج ۲، ص ۶۳۳؛ الذریعه ])بی‌جا[: ]بی‌نا[، ]بی‌تا[)، ج ۲۵، ص ۱۳؛ روضات الجنات ])بی‌جا[: ]بی‌نا[، ]بی‌تا[)، ج ۶، ص ۷۹؛ الکنی و الالقاب ])بی‌جا[: ]بی‌نا[، ]بی‌تا[)، ج ۳، ص ۳۹؛ ریحانه الادب ])بی‌جا[: ]بی‌نا[، ]بی‌تا[)، ج ۴، ص ۳۶۹؛ طبقات اعلام الشیعه ])بی‌جا[: ]بی‌نا[، ]بی‌تا[)، ج ۵، ص ۴۹۱؛ فرهنگ بزرگان ])بی‌جا[: ]بی‌نا[، ]بی‌تا[)، ص ۵۶۹. ↑
– مقدمه محجه البیضاء ])بی‌جا[: ]بی‌نا[، ]بی‌تا[)، ج ۴، ص ۵ _ ۹. ↑
– الذریعه» پیشین، ج ۲، ص ۱۹۸، شماره ۷۶۰. ↑
– محمد بن یعقوب کلینی، کافی])بی‌جا[: انصاریان، ]بی‌تا[)، ج ۱، کتاب الحجه، باب ۶ باب انه لو لم یبق فی الارض…، ح ۳، ص ۹۵. ↑
– همان، باب ۵ ان الارض لاتخلو من الحجه، ح ۱۰، ص ۹۵. ↑
– همان، ج ۱، کتاب الحجه، بابٌ نادر، ح ۲، ص ۲۱۲. ↑
– کمال الدین، (قم: جامعه مدرسین مؤسسه نشر اسلامی،]بی‌تا[)، ج ۱، ص ۳۱۸، ب ۲۵، ح ۶. ↑
– محمد بن یعقوب کلینی، کافی، پیشین، ج ۱، کتاب الحجه، باب ما عند الائمه من آیات الانبیاء، ح ۱، ص ۱۲۱. ↑
– روم/۱۴. ↑
– فروع الکافی، پیشین، ج ۳، کتاب الجنائر، باب ما یعاینُ المومن و الکافر، ح ۴، ص ۶۶۸ و ۶۶۹، مضمون روایت را آورده است. ↑
– الضحی/۵. ↑
– التهذیب (تهران: دارالکتب الاسلامیه، ]بی‌تا[)، ج ۶، کتاب القضایا و الاحکام، باب ۹۲ من الزیاده فی القضایا، ص ۳۰۲، ح ۵۲. ↑
– کافی، پیشین، ج ۱، کتاب فضل العلم، باب ۶۷، اختلاف الحدیث، ح ۱۰، ص ۶۲. ↑
– حر عاملی، وسائل الشیعه ])بی‌جا[: ]بی‌نا[، ]بی‌تا[)، ج ۲۷، ص ۵۴. ↑
– الفقیه (قم: جامعه مدرسین،۱۴۱۳هـ.ق)، ج ۴، کتاب الحدود، باب ۷۵، نوادر الحدود، ح ۵۱۴۹، ص ۷۱، در مصدر عزوجل هم دارد. ↑
– وسائل الشیعه، پیشین، ج ۱۶، ص ۱۱۲. ↑
– همان. ↑
– مجلسی، بحار الانوار (بیروت: دارالوفاء، ]بی‌تا[)، ج ۱۰، باب ۲۵، نادر فیما بین الصدوق…، ص ۳۹۴. ↑
– محدث نوری، مستدرک الوسائل (قم: آل‌البیت، ]بی‌تا[)، ج ۳، کتاب الصلاه، باب ۸، وجوب اتمام الصلاه و اقامتها، ص ۳۲، ح ۴، ج ۲؛ کتاب الصلاه، پیشین، باب فضل الصلاه، ح ۹، ص ۷۳۲. ↑
– کافی، پیشین، ج ۲، کتاب الصلاه، پیشین، باب فضل الصلاه، ح ۱، ص ۷۳۲. ↑
– همان، ج ۲؛ کتاب الصلاه، پیشین، باب فضل الصلاه، ح ۱، ص ۷۳۲. ↑
– صدوق، من لا یحضره الفقیه (قم: جامعه مدرسین، ۱۴۱۳هـ.ق)، ج ۱، باب ۳۰، فضل الصلاه، ح ۶۲۴ (سومین حدیث باب)، ص ۵۴. ↑
– وسائل الشیعه» پیشین، ج ۴، ص ۱۵. ↑
– من لا یحضره الفقیه، پیشین، ج ۱، باب ۳۰، فضل الصلاه، ح ۶۴، ص ۵۵، حدیث امام صادق علیه السلام. ↑