روش تأمین مالی از طریق بدهی شامل وجوهی است که مالکان کسب و کارهای کوچک، استقراض کرده‌اند و باید با بهره، آن را بازپرداخت کنند. اگر چه وجوه قرضی گرفته شده این اجازه را می‌دهد که مالکیت کامل شرکت را در اختیار داشته باشد، با این حال او باید بدهی ایجاد شده در ترازنامه را تعهد کند و به همین ترتیب آن را به همراه بهره متعلق به آن، در آینده بازپرداخت نماید. افزون بر این ، به دلیل مخاطره بیشتر کسب و کارهای کوچک، آن ها باید نرخ بهره بیشتری را نیز پرداخت کنند. با وجود این، هزینه تأمین مالی از طریق استقراض اغلب پائین تر از تأمین مالی از طریق سهام می‌باشد. شرکتی که در جستجوی تأمین مالی از طریق استقراض است، به سرعت با دامنه گسترد های از گزینه های اعتباری (وام) روبرو می شود. منابع تأمین مالی از طریق بدهی، به کارگزاری ها، شرکت های بیمه، اتحادیه های اعتباری، اوراق قرضه، قرضه های خصوصی، کمکهای دولتی، مؤسسات وام و پس انداز، وام دهندگان به پشتوانه دارایی (وام رهنی)، اعتبار تجاری، عرضه کنندگان تجهیزات، شرکت های تأمین مالی تجاری، حساب های پرداختنی و بانک های تجاری تقسیم می‌شوند (آقاجانی و همکاران، ۱۳۹۲)

نقاط قوت تامین مالی کارآفرینان صنایع کوچک و متوسط از طریق استقراض بانک ها

1. 1. کارآفرینان کسب و کار مالکیت کامل خود را حفظ می‌کند.

1. 1. هزینه بدهی پایین است.

1. 1. پرداخت های وام قابل پیش‌بینی است.

1. 1. 1. دوره ۵ تا ۷ ساله برای باز پرداخت آن وجود دارد.

   

1. 1. بدهی می‌تواند شامل ارزش افزوده وام دهندگان باشد.

1. بدهی یک سری مزایای مالیاتی ایجاد می‌کند.

نقاط ضعف:

1. 1. ضمانت شخصی مورد نیاز است.

1. 1. وام دهنده می‌تواند باعث ورشکستگی کسب و کار شود.

1. 1. مقدار وام ممکن است محدود به میزان دارایی شرکت شود.

1. پرداخت‌ها باید بدون توجه به سود شرکت انجام پذیرد. (شیخ و همکاران، ۱۳۹۲)

تامین مالی از طریق بدهی به علت صرفه جویی مالیاتی و نرخ پایین تر آن در مقایسه با بازده مورد انتظار سهام‌داران ، راه حل مطلوب تری برای تامین مالی محسوب می شود. (امیری و محمدی خورزوقی، ۱۳۹۱)

منابع اصلی این نوع تأمین مالی، پس اندازهای شخصی، خانواده و دوستان، فرشتگان کسب و کار، مؤسسات خیریه، دولت، بانک‌ها، حق العمل کارها، تأمین مالی از طریق مشتری، تأمین مالی از طریق عرضه کنندگان، تأمین مالی از طریق سفارش خرید و کارت های اعتباری است. (Rogers, 2009)

۲-۱-۴-۲ تأمین مالی از طریق سهام

سرمایه سهام پولی است که از طریق انتقال مالکیت شرکت، تهیه می شود. سرمایه گذار سهام، درصدی از مالکیت شرکت را به دست میآورد که به طور ایده آل متناسب با رشد شرکت، قیمت گذاری می شود. همچنین، سرمایه گذار ممکن است بخشی از سود سالانه شرکت را دریافت نماید که سود تقسیمی نام دارد که بر مبنای درصد مالکیت تعیین می‌گردد.

مزایا و معایب این نوع تأمین مالی عبارتند از:

مزایا :

1. 1. هیچ ضمانت شخصی مورد نیاز نیست.

1. 1. هیچ وثیقه ای مورد نیاز نیست.

1. 1. پرداخت های وجه نقد منظم مورد نیاز نیست.

1. 1. چنین سرمایه گذارانی ممکن ا ست سرمایه گذاران با ارزش افزوده ای باشند.

1. 1. سرمایه گذاران سهام نمی توانند شرکت را به ورشکستگی مجبور کنند.

1. به طور میانگین، شرکتهایی که از طریق سهام سرمایه گذاری می‌کنند، رشد سریعتری دارند.

معایب :

1. 1. سودهای تقسیمی قابل کاهش نسیت.

1. 1. مالک شریک جدیدی پیدا می‌کند.

1. 1. این روش خیلی گران است.

1. کارآفرین ممکن است قدرت خود را از دست بدهد.

۲-۱-۵ منابع سرمایه سهام

بسیاری از منابع سرمایه بدهی می‌توانند به عنوان سرمایه سهام نیز در نظر گرفته شوند.(Rogers, 2009)

۲-۱-۶ شرایط تامین مالی از طریق ایجاد بدهی

تنها معیار تعیین کننده ایجاد بدهی به عنوان اهرم مالی برای یک شرکت،مقایسه بازده سرمایه شرکت با نرخ متوسط بهره پرداختی ‌می‌باشد.در مقایسه سه حالت می ­تواند وجود داشته باشد:

۱-بازده سرمایه بیشتر از نرخ بهره:اگر بازده سرمایه بیشتر از نرخ بهره باشد،بدین معنی است که شرکت از طریق دریافت وام توانسته عایدی هر سهم را افزایش دهد.در این شرایط دریافت وام یک راه معقول برای ادامه فعالیت شرکت است و شرکت دارای اهرم مالی مناسبی است.

۲-بازده سرمایه مساوی نرخ بهره:در این حالت عایدی شرکت دقیقا مساوی بهره ای است که برای استفاده از وجه دریافتی می ­پردازد.در این صورت،اخذ وام روش عاقلانه ای نیست مگر اینکه شرایط خاصی وجود داشته باشد.

۳-بازده سرمایه کمتر از نرخ بهره:در این حالت شرکت با دریافت وام و استفاده از منابع مالی زیان می­دهد.‌بنابرین‏ اخذ وام توجیه ندارد،زیرا سود حاصل از فعالیت شرکت از هزینه بهره وام دریافتی کمتر است،این حالت را اهرم مالی نامناسب می­گویند.

ساختار سرمایه یک شرکت رابطه بین بدهی و حقوق صاحبان سهام است،که نیاز مالی را برای تهیه دارایی ها تامین می­ کند. (هامپتون، ۱۳۸۵)

میزان کل دارایی های دائمی به شکل دارایی های جاری و ثابت مداوما افزایش می­یابد.افزایش هایی از این قبیل را باید از محل ابزار مالی بلند مدت یعنی سرمایه یا افزایش های خودکار بدهی ها(مثل مالیات و حساب های بستانکاران) تامین مالی کرد.

“دارایی های دائمی و دارایی های موقت”

جمع دارایی های دائمی

دوره­ زمانی

نمودار۱-۲دارایی های دائمی و دارایی‌های موقت

(وستون و بیرگام، ۱۳۸۶)

یک شرکت باید در انتخاب ترکیب منابع مالی مانند بدهی های بلند مدت،استفاده از سهام ممتاز و سهام عادی که به منظور سرمایه گذاری های مالی به کار می­روند عوامل متعددی را ارزیابی نماید و مناسب ترین روش را انتخاب کند.(هامپتون، ۱۳۸۵)

۲-۱-۶-۱مزایای تامین مالی از طریق بدهی:

۱-هزینه ی بهره ی بدهی،هزینه ی قابل قبول مالیاتی می‌باشد.

۲-بازپرداخت بدهی در دوران تورمی ارزان تر تمام خواهد شد.

۳-برنامه ریزی و کنترل شرکت به واسطه ی تامین مالی از طریق بدهی بلندمدت مناسب تر می‌باشد.

۴-با اعمال شرط بازخرید در قرارداد،تامین مالی شرکت انعطاف پذیرتر می شود.چنین شرطی به شرکت اجازه می‌دهد تا قبل از سررسید اوراق قرضه،بدهی خود را پرداخت کند.

۵-بدهی بلندمدت می‌تواند ثبات مالی آتی شرکت را حفظ کند،خصوصاً در شرایطی که بازارهای پولی دچار رکود گردد و اخذ وام های کوتاه مدت مقدور نباشد.

۲-۱-۶-۲معایب تامین مالی از طریق بدهی:

۱-صرف نظر از سود یا زیان ناشی از عملیات موضوع قرارداد،هزینه ی بهره ی بدهی ها باید پرداخت شود.

۲-معمولا اصل بدهی باید در تاریخ سررسید پرداخت شود.

۳-شرایط قرارداد قرضه ممکن است محدودیت های زیادی بر شرکت تحمیل کند.