داناون و جیر(۱۹۸۵)، اظهار می دارند که رفتارهای پر خطر به طور همزمان یا به صورت دسته جمعی رخ می‌دهند. اینگونه رفتارها به دنبال گرایش یا تمایلی صورت می گیرند که مطابق رسم و قاعده نیست. به نظر آن ها این افراد غالباً تحمل زیادی برای رفتارهای متضاد با هنجارهای اجتماعی نشان می‌دهند و تمایل دارند که در مدرسه و مؤسسات مذهبی سرمایه گذاری کمی داشته باشند. از تعامل ویژگی های شخصیتی با محیط اغلب تنوع وسیعی از رفتارهای پر خطر دیده می‌شوند. به عنوان مثال تجربه داروهای غیر قانونی، روابط جنسی نامشروع، قانون شکنی و رانندگی خطرناک و بی مهابا را می توان نام برد(داناون و جیر^[۱۰۰]، ۱۹۸۵).

اوزگود(۱۹۸۸) به مدت چهار سال دانش آموزانی را بعد از فارغ التحصیل شدن از دبیرستان مورد مطالعه و پیگیری قرار دادند. این محققان دریافتند که بیشتر مقوله های رفتارهای پر خطر در سال‌های پس از دبیرستان کاهش می‌یابد و با افزایش پایه تحصیلی و کاهش میزان رفتارهایی از قبیل اعتیاد شدید به مواد، رفتارهای جنسی نا ایمن، درگیری با قانون و رانندگی خطرناک مشاهده شد. ظاهراًً بسیاری از رفتارهای مشاهده شده در دوره دبیرستان ناشی از پدیده انتقال، ناپختگی، همانند سازی با همسالان و عدم بینش کافی نسبت به اثرات بلند مدت رفتارهای پر خطر است(اوزگود^[۱۰۱]، ۱۹۸۸ ).

چندین ارزیابی ازمدل ماتریکس طی۲۰ سال گذشته انجام شده است. دامنه این تحقیقات ازآزمایشهای با کنترل کم تا آزمایش‌های بالینی کنترل شده است. اولین آن ها یک مطالعه آزمایشی بودکه در۱۹۸۵توسط راوسون و همکاران انجام شدکه پیشرفت بالینی معتادان وابسته به کوکائین را در ۸ ماه پس از پذیرش درمان ماتریکس نشان داد. طی این ارزیابی بیماران خودشیوه درمانی را انتخاب می کردندکه شامل گزینه های ۱٫ بدون درمان رسمی(شرکت داوطلبانه درCA-AA-NA). 2. درمان به شیوه ۲۸ روزبستری ۳٫ مدل درمانی ماتریکس برای بیماران سرپایی بود. در هر طبقه ۳۰ نفرقرارگرفتند. بیماران قبل از آغاز درمان از نظر دموگرافیک یا ویژگی های درمان تفاوتی نداشتند. بیماران بستری ۲۶ از ۲۸ روز درمان را بستری بودند. در مقابل تنها۲۰% از بیماران بدون درمان، بیشتر از یک بار به جلسات خودیاری رفتند. قابل توجه ترین یافته از این مطالعه گزارش معناداری ‌از کاهش استفاده ازکوکائین در بیماران موردپذیرش درمان ماتریکس پس از ۸ ماه از درمان بود.تعدادبیمارانی که بازگشت ماهانه با استفاده ازکوکائین بیشتر را در گروه گزارش دادند به شرح زیر می‌باشد:۴ نفر از ۳۰ نفر در گروه ماتریکس، ۱۰ نفر از ۳۰ نفر در گروه بیماران بستری، ۲۴ نفر از ۳۰ نفر در گروه بدون درمان رسمی، اگر چه تعداد نمونه های هرگروه کم بود اما این یافته هاحمایتی برای اثربخشی درمان ماتریکس فراهم کرد و همچنین برای تغییرعناصردرمان به صورت تجویزپرهیزکامل به عنوان راهبرد اساسی برای پیشگیری از عود بود(هندریک^[۱۰۲]، ۲۰۱۱).

تحقیق بعدی بعد ازتکمیل کتابچه راهنمای۳۰۰ صفحه ای درمان ماتریکس، توسط راوسون، مارینلی و آنجلین در۲۰۰۴ به صورت یک آزمایش کنترل شده در طی دوسال انجام شد. در این مطالعه۱۰۰ نفر از آزمودنیهای وابسته به کوکائین به طورتصادفی برای درمان ماتریکس۶ ماهه یا درمان‌های دیگرقابل دسترس در جامعه انتخاب شدند. آزمودنی‌ها در هر دو گروه ۳ ،۶ و۱۲ماه پیگیری شدند. نژادشرکت کنندگان آفریقایی، اسپانیایی و اروپایی بودند. نتایج رابطه مثبت معناداری بین مدت درمان دریافت شده و درصد نتایج منفی آزمایش ادرار برای کوکائین در بیماران درمان ماتریکس نشان داد، اما این رابطه برای درمان‌های معنادارنبود. همچنین تعدادی زیادی از شرکت کنندگان درمان ماتریکس در آزمونAST و مقیاس‌های خانواده و یک مقیاس افسردگی بهبود نشان دادند.

در تحقیق دیگری راوسون، هابر، ابرت، شاپ تاو و لینگ در ۲۰۰۲ درمان مبتنی بر مدل ماتریکس را بر۱۱۴ بیمار با ۲ تا ۵ سال پیگیری انجام داد در این آزمایش شرکت کنندگان ‌با گروه کنترل که درمان برای آن ها انجام نشد مقایسه شدند. تغییرمعناداری در استفاده مت آمفتامین که توسط خود فرد مطرح شد در قبل از درمان(۸۶% استفاده گزارش کردند)، تنها پیش‌بینی کننده عدم استفاده مت آمفتامین در پیگیری وضعیت ازدواج بودکه بیماران متأهل به احتمال بیشتری مت آمفتامین را استفاده نمی کردند. همچنین کاهش معناداری در درصدشرکت کنندگان پارانوییدگزارش کردند مشاهده شد، اماکاهش معناداری در شکایت افسردگی(بیشتر از۶۰% ) و سردرد(۳۸% در آغاز درمان و۴۴% در پیگیری) مشاهده نشده اگرچه تعدادشرکت کنندگان کم بود، اما این مطالعه نشان دادکه تعدادزیادی ازمشاهده کنندگان مت آمفتامین با انجام درمان طبق الگوی ماتریکس موفق به ترک شیشه شدند.