سیستم عصبی: شواهد قابل توجهی موجود است که نشان می­دهد تمرین برای افزایش قدرت ممکن است از سیستم عصبی تأثیر بپذیرد. سیستم عصبی ممکن است از ۲ طریق به کسب قدرت مؤثر باشد. اول، با فراخوانی واحدهای حرکتی بیشتر به کار در هر انقباض، دوم، با افزایش سرعت تحریکات به هر واحد حرکتی، افزایش سریع قدرت که معمولا در چند هفته اول تمرین تجربه می­ شود، ممکن است تا حدودی به دلیل یادگیری و سازگاری سیستم عصبی با تمرینات قدرتی باشد. سازگاری­های عصبی توسط عواملی چون بهبود هماهنگی و افزایش فعالیت عضلات اسکلتی به وجود می ­آید (۵۲، ۸۷).

( اینجا فقط تکه ای از متن فایل پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

طول عضله: عضله و بافت­های پیوندی آن (نیام وتاندون­ها) خاصیت ارتجاعی دارند. وقتی عضلات کشیده می­شوند، این خاصیت ارتجاعی باعث ذخیره شدن انرژی می­ شود. این انرژی ذخیره به هنگام فعالیت بعدی عضله آزاد شده و باعث افزایش مقدار نیرو می­ شود. ثابت شده است که یک عضله هنگامی دارای قوی­ترین نیروی انقباضی است که کاملا به حالت انبساط باشد یعنی طول آن از طول حالت استراحت نیز بیشتر باشد. از طرفی هنگامی که طول عضله در نتیجه انقباض کاسته می­ شود نیروی انقباضی آن بتدریج کم می­ شود و سرانجام پس از انقباض کامل، دیگر قادر به ایجاد نیروی اضافی نخواهد بود(۵۲).
قطر عضله: گسترش نیروی بیشینه به هنگام انقباض­های عضلانی با سطح مقطع عضله اسکلتی تناسب دارد. در نتیجه تمرینی که توده­ی عضلانی را افزایش می­دهد، قدرت عضلانی را نیز افزایش خواهد داد(۷۵).
حرارت: بر اساس نظر محققان افزایش حرارت بدن به میزان ۲ درجه در افزایش قدرت تأثیر قابل ملاحظه­ای خواهد داشت، بطوریکه فرو کردن بازو به مدت ۸ دقیقه در آب گرم (۱۲۰ درجه­ فارنهایت) به میزان مختصری سبب افزایش قدرت می­ شود. در حالیکه فرو بردن در آب سرد (۵۰ درجه­ فارنهایت) موجب کاهش ۱۱ درصد از قدرت می­ شود (۴۹).
زاویه­ی مفصل: عضلات نیروی خود را از طریق اهرم­های اسکلتی اعمال می­ کنند. در عضله­ی دو سر بازویی محل چسبندگی تاندون، یک دهم فاصله­ی تکیه­گاه مفصل آرنج تا نیروی مقاوم نگه­داشته شده در دست می­باشد. بنابراین عضله برای نگه­داشتن وزنه­ای به میزان ۱۰ پوند، باید نیرویی معادل ۱۰ برابر (۱۰۰ پوند) اعمال کند. نیرویی که در عضله تولید می­ شود، از طریق محل اتصال عضله (تاندون) به استخوان انتقال می­یابد. همراه با طول عضله، زاویه­ی مطلوب مفصل، نیروی منتقل شده به استخوان را به حداکثر می­رساند. این زاویه به وضعیت نسبی قرارگیری تاندون روی استخوان و مقدار وزنه­ای که باید جابجا شود، بستگی دارد. در مثال عضله دو سربازویی، بهترین زاویه برای اعمال ۱۰۰ پوند نیروی مورد نیاز، ۱۰۰ درجه است. تا شدن بیشتر یا کمتر مفصل آرنج، زاویه­ی وارد شدن نیرو را تغثثر خواهد داد و مقدار نیرویی که به استخوان منتقل می­ شود، کاهش خواهد یافت (۷۰).
۲-۱۲- پیشینه تحقیق
برا و راجوپورکار^[۵۲] (۱۹۹۳)، اثر تمرینات یوگا را بر ترکیب بدن، استقامت قلبی- عروقی و توان بی­هوازی دانش ­آموزان ۱۵-۱۲ ساله مورد اندازه ­گیری قرار دادند. نتایج نشان داد که پس از تمرینات یوگا در وزن بدن، استقامت قلبی- عروقی و توان بی­هوازی بهبود قابل ملاحظه­ای بدست آمد، ولی تغییرات در نسبت کمر به لگن قابل ملاحظه نبود(۱۲۶).
تحقیق ری و همکاران^[۵۳] (۲۰۰۱) با عنوان ظرفیت هوازی و فشارهای دریافتی بعد از تمرینات هاتا یوگا، نشان داد که تمرینات هاتا یوگا باعث افزایش معناداری بر وزن توده بدون چربی و اکسیژن مصرفی بیشینه و کاهش معناداری بر درصد چربی بدن گردید(۱۲۷).
بالاسو برامانیان وپانسار^[۵۴] در سال ۱۹۹۱ تحقیقی با عنوان «اثر تمرینات یوگا بر توان هوازی و توان بی­هوازی» انجام دادند. نتایج نشان داد که یوگا باعث افزایش معناداری بر توان هوازی و توان بی­هوازی عضلات می­گردد(۱۲۸).
مالادی و داموداران^[۵۵] در سال (۲۰۰۰)، اثر تمرینات یوگا را طی یک دوره­ ۴ ماهه بر روی عوامل مرتبط با سلامتی مورد بررسی قرار داد. نتایج کاهش معناداری در فشارخون و ضربان قلب آزمودنی­ها نشان داد(۱۲۹).
دش و تلز^[۵۶] (۲۰۰۱)، با ارزیابی اثرات تمرینات یوگا بر قدرت دست مردان و زنان بزرگسالان، کودکان و بیماران مبتلا به رماتیسم مفصلی، نشان دادند که تمرینات یوگا باعث بهبود قدرت دست افراد می­گردد. اگر چه بهبود در زنان بزرگسالان بیشتر از مردان بزرگسال بود. لیکن این تقاوت جنسیت در کودکان مشاهده نگردید(۱۲).
اسلان و لیوانلیگو^[۵۷] در سال ۲۰۰۲، تحقیقی تحت عنوان «اثر هاتا یوگا و تمرینات هوازی بر توان هوازی و توان بی­هوازی بزرگسالان سالم» انجام دادند. ۳۳ زن و مرد سالم غیر فعال با دامنه­ سنی ۲۶-۱۸ سال در این تحقیق شرکت کرده بودند. نتایج تحقیق نشان داد که هاتا یوگا باعث افزایش معناداری بر توان هوازی و توان بی­هوازی عضلات می­گردد. در حالی که تمرینات هوازی باعث افزایش معناداری بر توان هوازی می­گردد. اگر چه تمرینات هوازی اثر مثبتی بر توان بی­هوازی عضلات دارد و لیکن تغییرات معنادار نبود. پس بنابراین، هاتا یوگا یک تمرین انتخابی برای بالا بردن توان هوازی و توان بی­هوازی عضلات جوانان بالغ می­باشد(۱۳۰).
کریستال و همکاران^[۵۸] (۲۰۰۵)، در تحقیقی ارتباط تمرینات یوگا را با تناسب وزن بدن در مردان و زنان میانسال مورد بررسی قرار دادند. این تحقیق بر روی ۱۵۵۵ افراد میانسال در رده­ی سنی ۵۷-۵۲ سال انجام گرفت. نتایج تحقیق نشان داد که تمرینات منظم یوگا در ثابت نگه داشتن و یا کاهش وزن افراد می ­تواند نقش مثبتی داشته باشد(۱۳۱).
شامسرسینگ^[۵۹] طی تحقیقی در سال ۲۰۰۶، اثرات یک تمرین منتخب یوگا روی متغیرهای روانشناسی و بدنی کودکان کر و لال را مورد بررسی قرار داد. نتایج تحقیق نشان داد که تمرینات یوگا، انعطاف­پذیری و قدرت عضلات را به طور معناداری بهبود می­بخشد. همچنین تمرینات یوگا باعث بهبود سرعت، چابکی، استقامت بدن، اعتماد به نفس و سلامت روانی می­گردد(۱۵).
مادان موهان و همکاران^[۶۰] در سال ۲۰۰۴، تحقیقی تحت عنوان «تعدیل واکنش قلبی- عروقی با انجام تمرینات یوگا» بر روی ۲۱ پسر ۱۹-۱۷ ساله انجام دادند. نتایج نشان داد که تمرینات یوگا ضربان قلب استراحتی و فشارخون سیستولی و دیاستولی را به طور معناداری کاهش می­دهد. به علاوه تمرینات یوگا باعث می­ شود که پاسخ قلبی- عروقی به تمرین ملایم­تر گردد، زیرا قدرت تحمل تمرین با انجام تمرینات یوگا بهبود می­یابد(۱۳۲).
مادان موهان و همکاران^[۶۱] (۲۰۰۸) در طی تحقیقی، اثر ۶ هفته تمرینات یوگا بر قدرت دست و واکنش عرق­ریزی به تمرینات پویا را مورد بررسی قرار دادند. آنها به این نتیجه رسیدند که تمرینات یوگا باعث کاهش معنادار فشار خون دیاستولی می­گردد و لیکن تغییرات در بهبود قدرت دست و کاهش ضربان قلب و فشار خون سیستولی معنادار نبود(۱۳۳).
آسها یاداو و همکاران^[۶۲] در سال ۲۰۰۸ در تحقیقی تحت عنوان «تأثیر تمرینات پرانایاما در بازتوانی بیماران کرونر قلبی» به این نتیجه رسیدند که درصدحجم بازدمی بافشار در یک ثانیه­، حداکثر شدت جریان بازدمی و حداکثر تهویه­ی ارادی به طور معنادای افزایش یافته و بر روی ظرفیت حیاتی بافشار و حداکثر شدت جریان دمی تأثیر مثبتی گذاشته بود(۱۳۴).
کوستیک و زاگرک^[۶۳] (۲۰۰۵)، اثر دو نوع برنامه­ی هوازی را روی آمادگی قلبی- عروقی زنان مورد مقایسه قرار دادند. در یک گروه تمرینات ۳ بار در هفته به مدت ۵۰ دقیقه و در گروه دیگر ۵ بار در هفته و به مدت ۳۵ دقیقه انجام شد. نتایج تحقیق نشان داد که بین این دو گروه در مقدار ضربان قلب استراحتی و مقدار مطلق و نسبی اکسیژن مصرفی تفاوت معناداری وجود دارد، لیکن هر دو برنامه­ی تمرین هوازی اثرات مثبتی بر آمادگی قلبی- عروقی افراد دارد(۱۳۵).
باربارا اسمیت و همکاران^[۶۴] (۲۰۰۱)، اثر تمرینات هوازی بر ترکیب بدن، وزن بدن، شاخص توده بدنی، میزان درک فشار و حجم بازدمی بافشار در ثانیه­ی اول را مورد بررسی قرار دادند. این تحقیق بر روی ۶۰ نفر از افراد مبتلا به ایدز انجام شد. نتایج تحقیق نشان داد که وزن بدن، شاخص توده­ی بدنی، چربی زیر پوستی و محیط شکم در این گونه افراد به طور معناداری کاهش یافت، در حالی که در حجم بازدمی با فشار در ثانیه­ی اول تغییر معناداری حاصل نشد(۱۰۰).
بلومنتال و همکاران^[۶۵] (۱۹۸۹)تحقیقی تحت عنوان «اثر تمرین­های هوازی بر پارامترهای قلبی و عروقی و رفتاری در مردان و زنان سالمند سالم» طی یک دوره­ ۴ ماهه انجام دادند. نتایج تحقیق نشان داد که تمرینات هوازی باعث افزایش اکسیژن مصرفی اوج (۶/۱۱ %)، آستانه بی­هوازی (۱۳ %) و مواد معدنی استخوانی و کاهش فشارخون دیاستول وکلسترول خون در مقابل تمرینات یوگا می­گردد(۱۳۶).
کاراکان^[۶۶] (۲۰۱۰) در تحقیقی با عنوان اثرات دوره­ های طولانی تمرینات هوازی را بر آمادگی جسمانی و میزان علائم یائسگی در زنان یائسه، به این نتیجه رسید که وزن بدن، شاخص توده بدنی و درصد چربی بدن، وزن توده چربی، ضربان قلب استراحتی، فشار خون سیستول و دیاستول نمونه­­ها به طور معناداری کاهش یافته در حالی که توان هوازی و انعطاف­پذیری و قدرت دست به طور معناداری افزایش یافته است(۱۳۷).
گورج کلی و همکاران^[۶۷] (۲۰۰۶) به صورت مروری، تأثیر دوره­ های ۴ هفته­ای یا بیشتر تمرینات هوازی را در افراد ۱۸ سال به بالا را بر درصد چربی بدن و وزن بدن و اکسیژن مصرفی بیشینه بررسی کردند. نتایج کاهش معناداری بر وزن بدن و درصد چربی بدن و افزایش معناداری بر اکسیژن مصرفی بیشینه را نشان داد(۱۳۸).
مایورانا ^[۶۸] (۲۰۰۳) در تحقیقی اثر ترکیب تمرینات هوازی و مقاومتی را بر کنترل قند خون و آمادگی­های قلبی- تنفسی و قدرت عضلات و ترکیب بدن در افراد دیابتی نوع ۲ مورد بررسی قرار داد. نتایج تحقیق نشان داد که ضربان قلب و درصد چربی بدن و نسبت کمر به باسن و ضخامت چین پوستی کاهش یافته در حالی که حداکثر اکسیژن مصرفی و قدرت عضلات افزایش یافته است(۱۳۹).
در تحقیق که توسط مادان موهان^[۶۹] و همکاران (۲۰۰۳) انجام شد، تأثیر تمرینات یوگا روی قدرت دست­ها و فشارهای تنفسی و عملکرد ریوی روی ۴۰ نفر از دانش آموزان در سنین ۱۲ تا ۱۵ سال بررسی شد. در طول ۶ ماه تحقیق ، افراد ۶ جلسه در هفته و هر جلسه به مدت ۴۵ دقیقه به تمرین می­پرداختند. پس از اتمام تمرینات، محققین دریافتند که قدرت و استقامت دست­ها به میزان قابل توجهی افزایش یافته است. مقدار بیشینه­ی هوای دم و بازدم برای افزایش عملکرد شش­ها در مدت شش ماه تأثیر فزاینده­ای در ظرفیت ریه و افزایش قدرت عضلات بین دنده­ای داشته است(۱۳).
تحقیقی با عنوان «یوگا در مقابل تمرینات هوازی» که در سال ۲۰۰۶ توسط داگوبرتو^[۷۰] و همکاران انجام شد، به این نتایج دست پیدا کردندکه پس از یک دوره ۳ ماهه تمرینات ایروبیک و یوگا تغییر معناداری در شاخص­ های تنفسی از قبیل ظرفیت حیاتی و حجم بازدمی و همچنین بهبودی معناداری در ماکزیمم فشارهای تنفسی در هیچ کدام از گروه ها مشاهده نشد(۳۰).
آنورادها جوشی و همکاران^[۷۱] در تحقیقی که در سال ۲۰۰۸ انجام دادند، ارتباط بین درصد چربی بدن با تست­های عمکردی ریه بر روی ۱۳۲ نفر (۶۴ زن و ۶۸ مرد) با رده­ی سنی ۲۱-۱۸ سال که زندگی غیر فعالی داشتند، بررسی کردند. در این تحقیق مشخص شد که ارتباط منفی بین درصد چربی بدن مردان با تست­های عملکردی ریوی ظرفیت حیاتی با فشار، حداکثر تهویه­ی ارادی، حداکثر شدت جریان بازدمی و حجم بازدمی با فشار در ثانیه­ی اول وجود دارد. همچنین ارتباط منفی نیز بین درصد چربی بدن زنان و تست­های عملکردی ریوی حداکثر تهویه­ی ارادی و ظرفیت حیاتی با فشار وجود دارد(۱۴۰).
در تحقیقی توسط مارک الکینسون و محمد خلیلی^[۷۲] (۲۰۰۹)، تاثیر تمرینات هوازی بر عملکرد ریوی، فشارهای سیستول ودیاستول و ضربان قلب و اکسیژن مصرفی بیشینه در طول استراحت و استرسهای روانی و ریکاوری بررسی شد. نتایج تحقیق نشان داد که تمرینات هوازی، فعالیت قلبی-عروقی را در طول ریکاوری و استرس های روانی در افراد جوان کاهش می دهد(۱۴۱).
سامی محمد المحگوب و همکاران^[۷۳] در سال ۲۰۰۹، اثر برنامه­ی ترکیبی (قدرت و استقامت) روی آمادگی جسمانی، نیمرخ چربی و ترکیب بدنی در نوجوانان چاق عقب مانده­ی ذهنی مورد بررسی قرار دادند. نتایج تحقیق کاهش معناداری در وزن بدن، شاخص توده بدنی، دورکمر، توده­ چربی بدن، کلسترول کل، کلسترول با چگالی پائین و تری گلیسرید بدن و افزایش معناداری بر قدرت دست و کلسترول با چگالی بالا را نشان داد. توده بدون چربی بدن نیز نسبتا افزایش یافت ولیکن تغییرات معنادار نبود(۱۴۲).
آناکلودیا فرناندز و همکاران^[۷۴] (۲۰۰۴)، اثر برنامه­ی تمرینات هوازی و بی هوازی را بر روی توده چربی بدن در نوجوانان با درجه­ چاقی شدید بررسی کردند. نتایج تحقیق آن­ها نشان داد که هر دو برنامه­ی تمرینی (هوازی و بی­هوازی) با کاهش وزن توده چربی پائین تنه و چربی کل بدن و درصد چربی پائین تنه و درصد چربی کل بدن همراه بوده است. به علاوه تأثیر تمرینات بی­هوازی بیشتر از تمرینات هوازی بود. اما تمرینات هوازی برای ثابت نگه داشتن یا افزایش توده بدون چربی مؤثرتر به نظر می­رسند(۱۴۳).
ماراکسار و همکاران^[۷۵] (۲۰۰۵) اثر تمرینات هوازی با شدت بالا و متوسط بر ترکیب بدن مردان با وزن بالا را مورد بررسی قرار دادند. اثر ۱۴ هفته تمرین نشان داد که تمرینات هوازی با شدت بالا موجب کاهش معناداری بر درصد چربی آزمودنی­ها می­ شود. اما پس از تمرینات هوازی با شدت متوسط تفاوت معناداری بر درصد چربی آزمودنی ها مشاهده شد(۱۴۴).
ساساپانتلیک و همکاران^[۷۶] (۲۰۰۶)، اثر تمرینات هوازی ویژه را بر توانایی عملکردی زنان، مورد سنجش قرار دادند. نتایج تحقیق نشان داد که تمرین هوازی اثرات مثبتی بر ۱- ضربان قلب استراحتی ۲- فشارخون سیستولی ۳- فشارخون دیاستولی ۴- اکسیژن مصرفی مطلق ۵- اکسیژن مصرفی نسبی زنان گروه تجربی دارد(۲۱).
سیموز و همکاران^[۷۷] (۲۰۰۲)، اثر تمرینات هوازی را بر روی فشارخون ۲۴۱۹ نفر مورد بررسی قرار دادند. نتایج کاهش معناداری را در فشارخون افراد دارای پرفشارخونی، افراد دارای فشارخون نرمال و افراد دارای اضافه وزن نشان داد(۷۹).
تاکنون تحقیقات زیادی اثر این دو روش تمرینی را روی عوامل گوناگونی در افراد مختلف با دامنه­ سنی متفاوت مورد بررسی قرار داده­اند و اثرات متفاوتی را بدست آوردند. لذا در این تحقیق سعی شده است تا اثر این دو روش تمرینی (یوگا و ایروبیک) در یک دوره­ تمرینی ۸ هفته­ای را بر روی عوامل ترکیب بدنی، فیزیولوژیکی، شاخص­ های ریوی و آمادگی جسمانی افراد غیر فعال که در معرض ابتلا به بیماری­هایی همچون چاقی قرار دارند، مورد بررسی و مقایسه قرار دهیم تا بسته به اهداف تمرین بتوان روش تمرینی مناسب را طراحی کرد.
فصل سوم:
روش تحقیق
۳-۱- مقدمه
در این تحقیق اثر تمرینات یوگا وایروبیک بر ترکیب بدنی، توان هوازی، فشارخون، ضربان قلب، شاخص­ های ریوی، توان بی­هوازی، انعطاف­پذیری و قدرت دست زنان غیر ورزشکار بررسی می­ شود. به همین منظور در این فصل ابتدا به بررسی روش تحقیق، جامعه و نمونه­ آماری، متغیرهای تحقیق و مراحل انجام تحقیق پرداخته شده و سپس به ابزارهای جمع­آوری اطلاعات، روش های جمع آوری اطلاعات و روش های آماری تجزیه و تحلیل داده ­ها می­پردازیم.
۳-۲- نوع پژوهش
تحقیق حاضر از نوع نیمه تجربی و کاربردی با طرح پیش آزمون- پس آزمون در گروه ­های تجربی وکنترل است.
۳-۳- جامعه و نمونه آماری
جامعه آماری در این تحقیق را، کلیه­ زنان غیر ورزشکار شهرستان میبد تشکیل دادند. از طریق یک فراخوانی ۱۰۰ نفر داوطلب شرکت در این تحقیق شدند. نمونه­های آماری این تحقیق، زنان با دامنه­ سنی ۳۵-۲۲ سال، به طور تصادفی ساده انتخاب شدند و بر اساس شاخص توده بدنی، به صورت تصادفی جفت شده در گروه ­های ایروبیک (۱۰n=، سن: ۷۳/۵ ± ۷/۲۴ سال ، وزن: ۶۹/۱۶ ± ۹۵/ ۶۹ کیلوگرم ، قد: ۴۶/۲ ± ۵/ ۱۵۸ سانتی­متر، شاخص توده بدنی: ۹۰/۶ ± ۵۵/۲۹ ^۲(متر)/کیلوگرم)، یوگا (۱۰n=، سن: ۹۸/۴ ± ۶/ ۲۸سال، وزن: ۹۴/۱۱ ± ۷۳/ ۷۵ کیلوگرم، قد: ۳۳/۴ ± ۱/۱۶۰ سانتی­متر، شاخص توده بدنی: ۵۲ /۵± ۶۷/۲۹ ^۲(متر)/کیلوگرم) و کنترل (۱۰n=، سن: ۲۲/۴ ± ۳/۲۶ سال، وزن: ۷۲/۱۶ ± ۳۱/ ۷۲ کیلوگرم، قد: ۵۶/۶ ± ۷/۱۵۹سانتی­متر، شاخص توده بدنی: ۸۸/۵ ± ۲۴/۲۸ ^۲(متر)/کیلوگرم) تقسیم شدند. آزمودنی­های گروه کنترل در طول تحقیق هیچ­گونه تمرین و فعالیت بدنی منظم را انجام ندادند و فقط در شروع و پایان دوره­ تمرینی در پیش­آزمون و پس­آزمون شرکت کردند.
۳-۴- مراحل انجام تحقیق
بعد از مراحل انتخاب آزمودنی­ها، از آزمودنی­ها دعوت شد تا در ساعات ۱۲-۱۰ صبح به مدت ۳ روز جهت برآورد متغیرهای وابسته در مرحله پیش آزمون شرکت کنند. پس از تقسیم بندی افراد در گروه­ ها، از افراد گروه ­های تجربی خواسته شد که به مدت هشت هفته در تمرینات خود شرکت کنند و نهایتا پس از هشت هفته، تمام آزمودنی­های هر سه گروه در ساعات بین ۱۲-۱۰ صبح به همان مکان تمرینات خود آمده و متغیرهای وابسته در پس آزمون اندازه ­گیری شد.
۳-۵- متغیرهای تحقیق
۳-۵-۱- متغیر مستقل