1. 1. آورده نقدی سهام‌داران.

1. 1. مطالبات حاصل شده سهام‌داران مربوط به سود سهام.

1. 1. اندوخته­ها و سود انباشته.

1. ترکیبی از موارد فوق.

افزایش سرمایه از طریق آورده­ های نقدی و مطالبات به صورت حق تقدم خـرید سهام و پــذیره نویسی صــورت می‌گیرد و افزایش سرمایه از طریق سود انباشته و اندوخته­ها به صورت انتشار سهام عادی در قالب اعلام سود سهمی و سهام جایزه انجام می­ شود. آمارها نشان می­دهد که شرکت‌های پذیرفته شده در بورس تهران عمدتاًً از طریق آورده­ های نقدی و مطالبات حال شده اقدام به افزایش سرمایه نموده ­اند (سینائی، ۱۳۷۲،ص۴۰)^۱.

۲-۳-۳-۳- سهام ممتاز

سهام ممتاز، سهامی است که دارای سود ثابت، معین و از پیش تعیین شده بوده و از این نظر شبیه اوراق قرضه ‌می‌باشد. لکن با این تفاوت که پرداخت سود به سهام‌داران ممتاز الزام آور نمی ­باشد و چنانچه شرکت سود نداشته باشد، می ­تواند سودی به سهامدارن ممتاز پرداخت ننماید. در ایران استفاده از سهام ممتاز به عنوان یکی از راه های تأمین مالی متداول نمی ­باشد.

سهام ممتاز ویژگی­هایی دارد که موجب قرار گرفتن آن بین روش های تأمین مالی از طریق استقراض و سهام عادی می­ شود. سهام ممتاز از لحاظ معین بودن مبلغ یا درصد سود سهام، مشابه استقراض و سهام عادی می­ شود. سهام ممتاز از لحاظ معین بودن مبلغ با درصد سود سهام، مشابه استقراض ‌می‌باشد. پرداخت سود سهام ممتاز نیز بر پرداخت سود سهام عادی اولیه دارد. چنانچه پرداخت سود سهام به سهام‌داران عادی مورد نظر باشد، لازم است قبلاً سود سهام ممتاز پرداخت شود. اما در صورتی که پرداختی به سهام‌داران عادی انجام نشود، پرداخت سود سهام ممتاز نیز می ­تواند به تعویق افتد. به هر حال در عرف کلاسیک، سهامدار ممتاز به دلیل دریافت نکردن سود نمی­تواند شرکت را تحت تعقیب قرار دهد. تنها سهام‌داران ممتاز قبل از سهام‌داران عادی مطالباتشان را دریافت ‌می‌کنند. چه از محل سود و در زمان تداوم فعالیت‌ها و چه از محل فروش دارایی­ ها در زمان توقف فعالیت‌ها. شرکتی که هم سهامدار ممتاز و هم سهامدار عادی داشته باشد نخست باید سود سهامدار ممتاز را بپردازد و اگر چیزی باقی ماند به سهام‌داران عادی پرداخت کند.

معمولاً سهام ممتاز را اوراق بهادار دورگه می­نامند، زیرا دارای هر دو ویژگی سهام عادی و اوراق قرضه ‌می‌باشد. از دیدگاه مدیران مالی سهام ممتاز جانشین مناسبی برای اوراق قرضه است و در هر زمان که انتشار اوراق مطلوب نباشد، شرکت‌ها دست به انتشار سهام ممتاز می­زنند. تأمین مالی از طریق سهام ممتاز مزایایی را برای شرکت به دنبال دارد. از جمله اینکه برخلاف بهره بدهی­ها، پرداخت سود سهام ممتاز در صورت عدم کسب سود توسط شرکت الزامی بوده و سهام‌داران ممتاز نمی ­توانند موجب ورشکستگی شرکت شوند. سهام‌داران ممتاز در سودهای اضافی شرکت سهیم نبوده (به استثنای سهام ممتاز با مشارکت) و تأثیری در سهم مالکیت سهام‌داران عادی ندارند (درصورتیکه سهام ممتاز فاقد حق رأی‌ باشد) و برخلاف بدهی ها، انتشار سهام ممتاز، مسـتلزم وثیقه گذاشـتن دارایی­ های شرکت نمی ­باشد. از طرف دیگر تأمین مالی از طریق سهام ممتاز معایبی همچون انتظار بازده بالاتر نسبت به اوراق قرضه و بدهی­ها به همراه دارد. همچنین سود سهام ممتاز هزینه قابل قبول مالیاتی نبوده و در نتیجه صرفه­جویی مالیاتی به همراه ندارد.

بدین ترتیب تأمین مالی از طریق سهام ممتاز به دلیل عدم الزام شرکت در پرداخت سود به سهام‌داران ممتاز، دارای ریسک بیشتری در مقایسه با بدهی­ها ‌می‌باشد و در مقایسه با سهام‌داران عادی به دلیل برخورداری از نرخ سود ثابت ریسک کمتری را متحمل می­شوند. همچنین مانند سهام عادی و بر خلاف بدهی­ها فاقد صرفه­جویی مالیاتی ‌می‌باشد. ‌بنابرین‏ از نظر هزینه سرمایه بعد از بدهی­ها و قبل از سهام عادی طبقه ­بندی می­گردند.

۲-۳-۳-۴- سود انباشته

سود انباشته از سودهای باقیمانده در واحد تجاری پس از پرداخت سود سهام تشکیل می­ شود. تأمین مالی از طریق سود انباشته موجب کاهش وجوه قابل پرداخت به شکل سود سهام می­ شود، اما در مقابل توان سوددهی شرکت به سهام‌داران فعلی را در آینده افزایش می­دهد. دلیل این افزایش نیز آن است که چنانچه واحد تجاری به جای سود انباشته از منابع تأمین مالی خارج از واحد تجاری استفاده نماید، لازم است نوعی بازده برای این منابع فراهم نماید، که پرداخت چنین بازدهی در قالب بهره بدهی ها، سود سهام ممتاز یا سود سهام عادی، وجوه در دسترس جهت پرداخت سود سهام را در آینده کاهش خواهد داد. اصولاً، واحدهای تجاری برای تأمین مالی سرمایه­گذاریهای خود، صرفاً به سود نگهداری شده از محل سود سال جاری اکتفا نمی­کنند، بلکه بسیاری از مدیران نیازهای سرمایه ­گذاری خود را برای چند سال آینده پیش ­بینی نموده و ‌بر اساس آن شروع به انباشتن سود می­نمایند تا به هنگام نیاز برای تأمین مالی پروژه­ های سرمایه ­گذاری از آن استفاده نمایند. تحقیقات در کشورهای مختلف نشان داده است که منابع مالی داخلی یکی از عمده­ترین منابع مالی شرکت‌ها است که نزدیک به ۶۰ تا ۷۰ درصد نیاز مالی آن ها را مرتفع می­ نماید. این شیوه به ویژه در بازارهای سرمایه تکامل نیافته مانـند بازار سرمـایه ایـران رایج تر ‌می‌باشد. چرا که مدیران شرکت آگاهند چنانچه سود تقسیم شود برای تأمین مالی از منابع دیگر با دشواری­های بسیار روبرو خواهند شد.

۲-۳-۳-۵- هزینه سرمایه